Από Φλόγες Η Κρήτη

Εδώ που στη φτέρη τ’ αηδόνι πλανάται,

να στήσομε ελάτε αδέρφια χορό

και στου ήλιου τα πρώτα διαμάντια

ριχνόμαστε αγνάντια σε Τούρκων σωρό.

Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη

Τα βαριά της τα σίδερα σπα

Και σαν πρώτα χτυπιέται, χτυπά

Και γοργή κατεβαίνει.

Με μεγάλο, θεόρατο δόρυ

Όλη νιάτα πετά και ζωή

Και σε τόση φωτιά και βοή

Τρέμουν δάση και όρη.

Όπου ρίξει θολή τη ματιά της,

Χίλια όπλα στις ράχες λαλούν

Και χιλιάδες πετούν πυροβολούν

Τουρκομάχοι μπροστά της.

Τιμημένο σπαθί ξεγυμνώνει

Μα ο σουλτάνος σπαθί δεν γροικά

Το βαρύ της χέρι χτυπά

Και η ματιά της λαβώνει.

Χτύπα, χτύπα της θάλασσας Σούλι!

Χτύπα κόρη γλυκειά του γιαλού!

Εδώ οι άνδρες παλαίουν,

Αλλού ζουν ως γυναίκες ή δούλοι.

Από δω Σελινιώτες, Λακκιώτες στη φωτιά

Από κει στη φωτιά οι Σφακιανοί, Σφακιανοί

Να βουίζει παντού μια φωνή

Στις σπαθιές μας τις πρώτες!