STEPS AHEAD Αν υπάρχει ένα συγκρότημα που κατάφερε να κάνει το κιθαριστικό rock μια υπόθεση που αφορά κάθε συνειδητοποιημένο μουσικόφιλο στον πλανήτη μέσα στη δεκαετία του ’90, αυτό δεν είναι ούτε οι Nirvana ούτε, οι Oasis, αλλά οι Radiohead.Με τρία μόλις άλμπουμ στο ενεργητικό τους ,μνημονεύονται ήδη ως ένα κλασσικό συγκρότημα που δε χρειάζεται να περιμένει το πέρασμα του χρόνου για να κριθεί και να λάβει τη θέση που του αξίζει στην ιστορία. Ακριβώς όμως επειδή πάνω απ’όλα οι Radiohead είναι μια αληθινή μπάντα που έχει πολλά ακόμα να πει, επικοινωνεί με το κοινό της καλύτερα μέσω των ζωντανών εμφανίσεων. Εν όψει λοιπόν των επικείμενων τριών συναυλιών τους στη χώρα μας, ο Μανος Μπούρας αναλύει την ευεργητική επίδραση της μουσικής τους στη ζωή του μέσου “creep” ανθρώπου. Σελ. 51 Αν έχετε δει την περσινή ταινία “As Good As It Gets”, τότε σίγουρα θα θυμάστε τη σκηνή όπου η Έλεν Χάντ ζητάει από τον Τζακ Νικολσον να της κάνει ένα κοπλιμέντο κι εκείνος την αφήνει άναυδη με το φοβερό “Με κάνεις να θέλω να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος”> Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τους Radiohead , την μπάντα που κοσμεί το εξώφυλλο μας αυτό το μήνα; Έχει και παραέχει. Βλέπετε , αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα έχει η μουσική τους πάνω στην ψυχοσύνθεση του γράφοντα. Και αν υπάρχουν κάποιοι γενικά παραδεκτοί κανόνες για το ποια μουσική είναι υποκειμενικά[με λίγη καλή θέληση από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, και αντικειμενικά] καλή, τότε το παραπάνω δεδομένο θα έπρεπε να λογίζεται ως μια από τις βασικές αιτίες που όλοι εμείς [το “εμείς” περιλαμβάνει ,εννοείται , και όλους εσάς] εμπλεκόμαστε περισσότερο ή λιγότερο με υην υπόθεση μουσική. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν αμείωτου ενδιαφέροντος για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της rock μουσικής, ένα πράγμα έμαθα: Ακούγοντας τη μουσική των radiohead, θέλω να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος… Οι Radiohead είναι πέντε μουσικοί από την Οξφόρδη και έχουν καταφέρει μια σειρά από πράγματα που κανείς άλλος εν ενεργεία μουσικός ή μπάντα σ’ ολόκληρο τον κόσμο δεν έχει καταφέρει. Πρώτα απ΄ όλα , πρόκειται για ένα συγκρότημα που είναι παγκοσμίως γνωστό, ίσως όχι στο βαθμό που είναι οι U2 ή οι R.E.M. , αλλά αναμφίβολα αναγνωρίσιμο από την πλειοψηφία των ακροατών όχι μόνο της rock μουσικής, αλλά και από μια ευρύτερη γκάμα φίλων της μουσικής , είτε αυτή ονομάζεται pop και χορευτική είτε ακόμη jazz και ethnic. Το κατόρθωμα στην περίπτωση τουε είναι ότι οι ίδιοι δε φαίνεται να κουράστηκαν και πολύ για να το κατορθώσουν: το υλικό που τους βοήθησε να έρθουν σ’ αυτή τη θέση δε γράφτηκε με απώτερο σκοπό την επιτυχία [από κάποιο σημείο τουλάχιστον και μετά], δε στηρίχτηκε ποτέ στα κλισέ που χρησιμοποιούν κατά καιρούς διάφοροι για να πιάσουν το κοινό γούστο και δε λύγισε μπροστά στις απαιτήσεις των καιρών, των εφήμερων τάσεων αλλά και Σελ. 52
των ανθρώπων που τις διαμορφώνουν. Το ίδιο ασφαλώς θα ισχυριστούν , αν τους ρωτήσετε , όλοι οι άνθρωποι που γράφουν και παίζουν μουσική · δεν μπορούν όμως να κάνουν το ίδιο το βράδυ , όταν βρεθούν μόνοι τους μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού τους… Με άλλα λόγια , οι Radiohead έγιναν αστέρες της rock μουσικής ακολουθώντας και ορισμένους δικούς τους κανόνες δίπλα σ’ αυτούς που βάζει η εταιρεία τους, η οποία μάλιστα είναι ένας πολυεθνικός κολοσσος. Ποτέ δεν καυχήθηκαν ότι είναι συγκρότημα που προσπαθεί να κλονίσει το δισκογραφικό σύστημα εκ των έσω, ευθύς εξαρχής είπαν ότι προσχώρησαν απευθείας σε μεγάλη εταιρεία για να γίνουν το ταχύτερο δυνατόν δημοφιλείς, ενώ ο Thom Yorke έχει δηλώσει ότι το μοναδκό πράγμα που ήθελε ποτέ να γίνει ήταν αστέρι του rock. Και τα κατάφερε φυσικά, με το ανεξάντλητο ταλέντο που διαθέτει. Τώρα , τι σόι αστέρας μπορεί να είναι ένας μάλλον άσχημος Βρετανός επαρχιώτης, αυτό θα πρέπει να το καταχωρίσουμε στις πολλές ιδιαιτερότητες που απαρτίζουν τη δημόσια εικόνα του γκρουπ. Γιατί, μόνο η λέξη “ιδιαίτερος” μπορεί να συνοψίσει τις δραστηριότητες και τις καλλιτεχνικές τους καταθέσεις. Οι Radiohead έχουν καταφέρει να διατηρούνται σε μια από τις υψηλότερες θέσεις της εκτίμησης όσων ασχολούνται και ακούν rock μουσική, επειδή η μουσική τους γίνεται ολοένα και περισσότερο αντισυμβατική, πειραματική και ανήσυχη, ακολουθώντας μια πορεία αντιστρόφως ανάλογη απ’ αυτή την οποία αρέσκονται να επιλέγουν οι μπάντες που βλέπουν το όνομά τους να ακούγεται όλο και πιο έντονα στους κύκλους των οπαδών του rock. Κάθε νέα αναγνώρση του οράματος των Radiohead σημαίνει αυτόματα και ένα νέο στοίχημα για τους ίδιους, μια ακόμη ανύψωση του ποιοτικού πήχη που έχουν θέσει απέναντί τους με σκοπό κάθε φορά να υπερπηδούν. Το γεγονός ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του rock ακροατηρίου που φαίνεται αποφασισμένο να ακολουθεί τα είδωλά του ακόμη κι όταν αυτά αποφασίζουν να κάνουν αντιεμπορικά βήματα [όπως ήταν αναμφίβολα το “Ok Computer”] είναι στοιχείο ενθαρρυντικό για το επίπεδο του ακροατηρίου και το μέλλον της ποιοτικής μουσικής · πολύ δε περισσότερο αν λάβει κανείς υπόψη του τις επικρίσεις που έχει δεχτεί ο δίσκος αυτός, δηλαδή ότι ήταν μια επιστροφή στις progressive φόρμες της δεκαετίας του ’70 και στις μανιοκαταθλιπτικές αναζητήσεις συγκροτημάτων όπως οι Pink Floyd [έχει μάλιστα χαρακτηριστεί το … “Dark Side Of The Moon” των ‘90s]. Η αλήθεια είναι πως αν η απόγνωση και η ασφικτική καθημερινότητα προβλημάτισαν κάποτε τον Roger Waters, η κατάσταση είναι ακόμη πιο πιεστική για το σύγχρονο άνθρωπο και ειδικότερα για τη γενιά του Prozac και της απρόσωπης ηλεκτρονικής πληροφόρησης. Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο ανέμελα όσο μας τα παρουσιάζουν οι rhythm’ n ‘blues κούκλοι από τις πρώτες θέσεις του Top 100 του Billboard · τότε θα γκρινιάζαμε κι εμείς γι’ αυτή την κατήφεια που προσφέρουν στους δίσκους τους οι Radiohead. Οι στίχοι τους όμως αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά σημεία της τέχνης τους, μιας και εκφράζουν εύστοχα τα συναισθήματα του ευαίσθητου εμπνευστή τους και ταυτόχρονα τον ψυχικό κόσμο όλων των οπαδών του. Ο Thom Yorke δεν πούλησε ακραίο ίματζ, καλλωπισμένη εμφάνιση, μάτσο πόζα επί σκηνής και ψευδεπίγραφο feeling για να πλησιάσει το κοινό του. Εξέθεσε τον ίδιο του τον εαυτό και αγαπήθηκε γι ‘ αυτό που πραγματικά είναι , αφήνοντας πίσω του όλα τα τεχνητά pop είδωλα και τις παροδικές υστερίες που τα συνοδεύουν. Δεν είναι όμως μόνο η σκεπτόμενη στάση ζωής που προτείνουν αυτό που τους κάνει τόσο μοναδικούς. Ακόμη κι αν τους εκτιμήσουμε ως μια rock μπάντα και μόνο, βλέπουμε ότι αποτελούν ό,τι καλύτερο έβγαλε η Βρετανία την προηγούμενη δεκαετία. Είναι αυτοί που δεν παρέκαμψαν ποτέ θεαματικά τη rock φόρμα, αλλά πάντως εμπνευσμένα, ώστε έθεσαν νέες βάσεις επάνω στις οποίες μπορεί να κινηθεί το συγκεκριμένο ιδίωμα στα χρόνια που έρχονται- αυτοί που στο ξεκίνημά τους ακούγονταν σαν μια δευτεροκλασσάτη κιθαριστική μπάντα! Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι απολαμβάνουν την εκτίμηση ενός ευρέως φάσματος θαυμαστών, οι οποίοι ανήκουν μέχρι και στο χώρο της σκληροπηρυνικής χορευτικής μουσικής. Κάπου εκεί θα πρέπει να εντοπίσουμε το γιατί ο Thom yorke συνεργάστηκε πέρσι με τους UNKLE στο κομμάτι “Rabbit In Your Headlights”, αν και το ενδιαφέρον είναι σίγουρα αμφίδρομο , αφού το γκρουπ έχει δηλώσει ότι κατά την ηχογράφηση του “Ok Computer” ήθελε πολλές φορές να πετύχει την ατμόσφαιρα που βρίσκει κανείς στους δίσκους του Dj Shadow. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ακούσουμε περισσότερα πράγματα από το στρατόπεδο του γκρουπ προς αυτή την κατεύθυνση, αφού φημολογείται η συμμετοχή του Yorke στο νέο άλμπουμ του τελευταίου, καθώς και μια ενδεχόμενη συνεργασία με τους Massive Attack, μιας και η εκτίμηση είναι αμοιβαία. Σελ. 53
Μια τόσο απαραίτητη για το νεφελώδες τοπίο του σύγχρονου rock μπάντα δε θα μπορούσε να κάνει το επόμενο βήμα της βιαστικά, κι αυτό το πληρώνουμε με μια τριετία αποχής τους από τις στήλες με τις νέες κυκλοφορίες. Η εύκολη εξήγηση ακολουθεί τη λογική που θέλει τα συγκροτήματα αυτού του μεγέθους να προωθο΄τν εξαντλητικά την καινούρια τους δουλειά, κι έτσι οι Radiohead έκαναν να δουν το σπίτι τους αρκετούς μήνες από την άνοιξη του 1997 και μετά. Οι πρώτες πληροφορίες ήθελαν το γκρουπ να σέρνει μαζί του κατά τη διάρκεια της περιοδείας ένα κινητό στούντιο και να ετοιμάζει, παράλληλα με τις ανά τον κόσμο εμφανίσεις, καινούρια τραγούδια για άμεση πιθανόν κυκλοφορία. Ενάμιση περίπου χρόνο αργότερα, το άλμπουμ τους είναι περίπου έτοιμο, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει τον ακριβή χρόνο διάθεσής του στο εμόριο. Πόσο πολύ λοιπόν θα πρέπει να στραγγίξουν τις πνευματικές και δημιουργικές τους δυνάμεις [και τα δικά μας νεύρα επίσης] για να μας παρουσιάσουν τη νέα τους δουλειά;
Οξφόρδη, αρχές της δεκαετίας του ’90. Η βρετανική μουσική σκηνή δε βρισκόταν και στην καλύτερη φάση της. Από τη μία υπήρχε η σκηνή του “Manchester” [βλέπε στήλη “A Young Person’s Guide To…” αυτού του τεύχους], που όμως βρισκόταν στη διαδικασία προσγείωσης και τελικής εξαφάνισής της, κι από την άλλη υπήρχε μια νέα φουρνιά συγκροτημάτων που ξεκινούσαν τότε, κανένα από τα οποία όμως Δε φαινόταν ικανό να πάρει ολοκληρωτικά την κατάσταση στα χέρια του · πολύ Δε περισσότερο ένα γκρουπάκι με το όνομα On A Friday , που από το 1991 έκανε κάποιες δειλές εμφανίσεις σε τοπικά μπαρ. Το αποτελούσαν [κατά σειρά προσχώρησης ] ο μικρόσωμος Thom Yorke στα φωνητικά , στην κιθάρα και στο πιάνο [με συμμετοχή παλιότερα σε σχήματα όπως οι TNT , Flickernoise και Headless Chicken], ο Colin Greenwood στο μπάσο, ο Ed’ O Brien στην κιθάρα , ο Phil Selway στα ντραμς και ο αδελφός του Colin , ο Jonny Greenwood, στην κιθάρα, στο Hammond και σε άλλα συνοδευτικά όργανα. Όλοι είχαν αποκτήσει υψηλό επίπεδο μόρφωσης προερχόμενοι από σπουδές σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια με αντικείμενο την τέχνη, τη λογοτεχνία και τις πολιτικές επιστήμες. Μια κασέτα με κάποια από τα πρώτα τους τραγούδια έπεσε στα χέρια των Chris Hufford και Bryce edge[παλιότερα μέλη ενός καταπληκτικού αλλά άγνωστου νεοκυματικού σχήματος με το όνομα Aerial FX] οι οποίοι διαβλέποντας το πόσο μπορούσαν να εξελιχθούν στο μέλλον, ανέλαβαν την προώθησή τους. Οι πρώτες τους εμφανίσεις δεν άφηναν και πολλές υποσχέσεις για τα όσα επακολουθούσαν. Μονάχα η φωνή του Yorke και κάποιες από τις συνθέσεις τους έδιναν κάποιες αξιόλογες ενδείξεις, μα ήταν φανερό ότι έπρεπε να διανύσουν πολύ δρόμο για να φτάσουν κάπου ψηλά. Μέχρι την κυκλοφορία του δεύτερου σινγκλ τους, κι ενώ είχαν ήδη Σελ. 54 Ενταχθεί στις τάξεις πολυεθνικής εταιρείας [και είχαν εν τω μεταξύ αλλάξει το όνομά τους σε Radiohead] από τον τίτλο ενός τραγουδιού των Talking Heads από το άλμπουμ τους “True Stories”], τίποτε το σημαντικό δεν είχε συμβεί που να τους φέρει πιο κοντά στην προσοχή του βρετανικού ακροατηρίου, πέρα από κάποιες [μικρές] αναφορές στις μουσικές εφημερίδες. Η πρώτη χώρα που τους “ανακάλυψε” ήταν το Ισραήλ, ενώ από κοντά ένας ραδιοφωνικός σταθμός του Σαν Φρανσίσκο έπαιζε κατόπιν απαίτησης των ακροατών του το σινγκλ με τίτλο “Creep” ξανά και ξανά, μέχρι που το κομμάτι ψηφίστηκε καλύτερο εκείνης της χρονιάς. Τον ακολούθησαν κι άλλοι σταθμοί και με τη βοήθεια του Mtv έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια της αμερικάνικης νεολαίας. Στην Αμερική ήταν που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και το ντεμπούτο τους άλμπουμ “Pablo Honey” , φτάνοντας μέχρι το Νο 32 στα τσαρτ του Billboard και πουλώντας δύο εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Ηχογραφημένο από τους Paul Q Kolderie και Sean Slade [με προϋπηρεσία στην παραγωγή των Dinosaur Jr. και Bufallo Tom, μπάντες που θαύμαζαν απεριόριστα εκείνη την εποχή οι Radiohead], είχε τις συνθετικές και τεχνικές προδιαγραφές να σαρώνει στη δύσκολη αγορά της Αμερικής και το έκανε δίχως οίκτο. Η περιοδεία που ακολούθησε στην αχανή αμερικάνικη χώρα ως σαπόρτ στους Belly ήταν μια τραυματική εμπειρία που παρά λίγο να τους διαλύσει. Οι απαιτήσεις ήταν τεράστιες και το κοινό Δε φαινόταν να εκτιμάει ιδιαίτερα τη μουσική τους πέρα από το “Creep”. Σίγουρα όμως τους βοήθησε να εστιάσουν στο τίμημα που καλείται να πληρώσει όποιος θέλει να απολαύσει τα προνόμια ενός πρωτοκλασσάτου rock καλλιτέχνη, αλλά και να αντλήσουν υλικό που θα ωρίμαζε τη ματιά τους στα πράγματα, έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τους στίχους τους. Ίσως ακόμη να βοήθησε στο να τους προσέξουν επιτέλους και οι συμπατριώτες τους, που τελικά ανέβασαν, όπως από την αρχή όφειλαν, το “Creep” στην πρώτη δεκάδα του βρετανικού πίνακα επιτυχιών. Από δω και πέρα, η εξέλιξη της μπάντας και η φήμη τους μεγαλώνει με την ταχύτητα χιονοστιβάδας. Αποκτούν ολοένα και εντονότερη βρετανική ταυτότητα στον ήχο τους[που ευτυχώς δεν είχε σημαντικές επιπτώσεις στη δημοτικότητά τους στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού] και τα κομμάτια τους αναβαθμίζονται όχι μόνο αισθητικά, αλλά και σε επικοινωνιακό επίπεδο, εκφράζοντας πιο σύνθετες υπαρξιακές αγωνίες και συναισθηματικά ερωτηματικά. Το δεύτερο τους lp με τίτλο “The Bends” ικανοποίησε τους πάντες και με το παραπάνω ; την εταιρεία τους επειδή συνέχισαν να δουλεύουν σαν μια ασταμάτητη μηχανή παραγωγής επιτυχιών, το φανατικό και όχι μόνο ακροατήριό τους για το ζηλευτό επίπεδο των τραγουδιών τους, αλλά και τους κακοπροαίρετους, που είχαν βιαστεί να τους αποκαλέσουν το τελευταίο μιας μεγάλης σειράς Σελ. 56
one hit wonder συγκροτημάτων. Το ακροατήριο των Radiohead γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο, το ίδιο και οι χώροι όπου εμφανίζονταν. Rock αστέρες χωρίς αλητείες, οι πέντε μουσικοί κατακτούσαν συνεχώς νέες κορυφές, αυτή τη φορά συνοδεύοντας στις συναυλίες τους κάποιους άλλους ήρωές τους, τους R.E.M. Σ’ εκείνη την περιοδεία είχα την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω εν δράσει και να γοητευτώ με τη σειρά μου από το εξαίσιο χάρισμα που έχουν πάνω στη σκηνή. Αναμφίβολα, ο πόλος έλξης του ενδιαφέροντος είναι ο Thom Yorke, αλλά παράλληλα είναι αδύνατον να παραγνωρίσει κανείς το γεγονός ότι πρόκειται για μια απίστευτα δεμένη μπάντα[αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς τις ώρες που ξοδεύουν για να ηχογραφήσουν τους δίσκους τους] με σπουδαίους μουσικούς. Και όσο κι αν είναι πλέον αφόρητο και τραυματικό σχεδόν γι’ αυτούς το να παίζουν το “Creep”[το οποίο παραλείπουν πολλές φορές, όσο κι αν έτσι απογοητεύουν το κοινό τους], αποτελεί πράγματι το highlight της εμφάνισής τους-με τελετουργική σχεδόν την προετοιμασία της χαρακτηριστικής κιθάρας από τον Jonny, που υποτίθεται ότι τα “χαλάει” όλα. Η κορύφωση όμως της καριέρας τους δεν είχε έρθει ακόμη ούτε κατά διάνοια. Στα μέσα του 1997 κυκλοφορούν το μνημειώδες “Ok Computer” και αφήνουν άφωνους τους πάντες. Οι ίδιοι προλαβαίνουν τις βαρύγδουπες αναλύσεις του περιεχομένου του δηλώνοντας ότι πρόκειται για τη νέα δουλειά ενός rock συγκροτήματος και δε θα ‘πρεπε κανείς να παίρνει τα πράγματα στα σοβαρά. Φυσικά, κανείς δεν τους πιστεύει. Τα πράγματα είναι σοβαρά, πολύ σοβαρά · μιλάμε για τον αντίποδα κάθε άσκοπα χαρωπής μπάντας, ένα απαραίτητο αντίβαρο στην αβάσταχτη ελαφρότητα των καιρών. Πρόκειται για μια εγκεφαλική δουλειά με άποψη και δουλεμένο συναισθηματικό περιεχόμενο, απ’ αυτές που δεν έχουμε την τύχη να ακούμε συχνά. Ο μαγικός αλλά και παρανοικός κάποιες φορές κόσμος των Radiohead μπορεί να περάσει μπροστά από τα μάτια σας μέσω της διαφωτιστικής βιντεοκασέτας “Meeting People Is Easy” [ο τίτλος είναι ειρωνικός, αφού όλα τα μέλη του γκρούπ είναι ντροπαλά, αλλά παρακολουθώντας την αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελεί και μια αλήθεια, έτσι όπως παρελαύνουν από μπροστά τους δεκάδες δημοσιογράφοι, στελέχη της εταιρείας τους, φίλοι και γνωστοί, δίπλα σε ανώνυμους οπαδούς και μη]. Κατά τη διάρκεια της θα σταθείτε μάρτυρας της διαδικασίας που γεννάει τα τραγούδια τους – ή τουλάχιστον μέρους της – και θα μπορέσετε έτσι να εκτιμήσετε ακόμη περισσότερο την αξία του γκρουπ, με την επιπρόσθετη συμβολή αποσπασμάτων από εμφανίσεις τους ανά τον κόσμο. Κι όλα αυτά, επιδέξια μονταρισμένα και με καλλιτεχνική άπο- Σελ. 57 ψη από τον Grant Gee, το σκηνοθέτη του καταπληκτικού και πρωτότυπου βίντεο κλιπ για το τραγούδι “No Surprises”. Σ’ αυτήν μάλιστα κάνουν την εμφάνισή τους και κάποιες εμβρυακές εκτελέσεις καινούριων, ακυκλοφόρητων κομματιών τους. Πράγμα που μας οδηγεί στο αρχικό καυτό ερώτημα; τι έγινε με το νέο άλμπουμ των Radiohead,ένα δίσκο που ο Yorke είχε δηλώσει ότι θα προσπαθούσαν να ηχογραφήσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα ώστε να τον κάνουν να ηχεί “λες και έχει τελειώσει γρηγορότερα”; “Πιστεύω ότι θα είναι πιο άμεσος και προφανώς πιο χαρούμενος, πιο κομψός, και γενικά θα δείχνει σαν να έχει βγει από ινστιτούτο αισθητικής” έλεγε ο Yorke, αλλά ακόμα δεν το έχουμε διαπιστώσει…
Κατά τη διάρκεια του περσινού Rockwave Festival είχα την τύχη να γνωρίσω ένα στέλεχος της εταιρείας των Radiohead, του βρετανικού της παραρτήματος, αυτού που κινεί τα οργανωτικά νήματα για να φτάσουν στ’ αυτιά μας όλα όσα αφορούν την μπάντα. Όταν λοιπόν ανέφερα στο συγκεκριμένο άτομο ότι υπολόγιζα πως μετά από τόσους μήνες στα στούντιο, όπως τουλάχιστον διαβάζαμε στα ξένα έντυπα, το άλμπουμ τους θα έπρεπε να ήταν σχεδόν έτοιμο, μου είχε απαντήσει αποκαρδιωτικά:”Μακάρι να ήταν έτσι. Στην πραγματικότητα μόλις τώρα ξεκινούν να το ηχογραφούν. Μέχρι σήμερα δούλευαν επάνω σε διάφορες ιδέες που είχαν, αλλά τίποτε ολοκληρωμένο δεν έχει Σελ.58 βγει από όλα αυτά. Και έχουν αλλάξει ένα σωρό στούντιο, έχουν δουλέψει στο Παρίσι, στην Κοπεγχάγη, στην Οξφόρδη…Δεν τους αρνούμαστε όμως τίποτε , επειδή ξέρουμε ότι θα βγει κάτι καλό”. Κάτι καλό θα βγει στα σίγουρα, αλλά το θέμα είναι πότε. Η πιθανότερη ημερομηνία είναι λίγο μετά το καλοκαίρι. Ένα καλό σημάδι είναι ότι ετοιμάζονται- και ήδη έχουν ανακοινωθεί ημερομηνίες- για καλοκαιρινές εμφανίσεις, τακτική που ακολουθούν τα συγκροτήματα όταν έχουν έτοιμο καινούριο υλικό να παρουσιάσουν. Μάλιστα, έχει γίνει γνωστό ότι στις εμφανίσεις αυτές περιλαμβάνονται και τρεις συναυλίες στη χώρα μας, με πιθανότερο ενδεχόμενο τη στιγμή που διαβάζετε τούτες τις γραμμές τα εισιτήρια να έχουν ήδη εξαντληθεί. Τι γνωρίζουμε όμως για το νέο τους υλικό; Παραδοσιακά, οι Radiohead δεν αφήνουν και πολλά να μαθευτούν για κάθε νέα τους δουλειά. Ούτως ή άλλως, είναι δύσκολο να δώσουν στοιχεία για τα καινούρια τους κομμάτια, μιας και, αν πάρουμε ως μπούσουλα το “Ok Computer” , δεν είναι εύκολο να περιγραφεί πια ο ήχος τους. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, οφείλει να περιμένει μέχρι το τελειωτικό προιόν να φτάσει στα χέρια του. Γεγονός πάντως είναι ότι βρίσκονται στην Οξφόρδη και βάζουν –αν εν τω μεταξύ δεν αλλάξουν γνώμη και δεν αρχίσουν τα πάντα από τη αρχή σε μια κρίση τελειομανίας-τις τελευταίες πινελιές στο τέταρτο άλμπουμ τους. Την παράγωγή έχει αναλάβει για μια ακόμα φορά ο νεαρός Νigel Godrich, ο άνθρωπος που μέχρι και το “The Bends” ήταν απλώς- αν και πολλά υποσχόμενος-μηχανικός ήχου. Ο ντράμερ πάντως του γκρουπ Phil Selway δήλωσε ότι το νέο άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με το “ok Computer” και ότι πρόκειται να καταπλήξει τους πάντες. Ορισμένα καινούρια κομμάτια έχουν παιχτεί ζωντανά από την ιστοσελίδα που διατηρούν οι Radiohead στο Internet [στο www.radiohead.com μπορείτε να συναντήσετε περισσότερα γραφικά στο ύφος των εξωφύλλων τους, αλλά και επιπλέον σκέψεις και παρατηρήσεις του Yorke στο γνωστό απλό αλλά εύστοχο στιλ του],καθώς και σε διάφορες διάσπαρτες συναυλίες που έχουν δώσει από τότε που τελείωσαν τις περιοδείες τους. Ο συνολικός αριθμός πάντως των κομματιών που είναι έτοιμα ή σχεδόν έτοιμα φτάνει τα σαράντα και ορισμένοι από τους τίτλους τους είναι: “You and Whose army”, ”Cuttooth”, ”Life In A Glass House”, “Nothing To Fear”, “How To disappear Completely and never be Found”, “Feeling Pulled Apart By Horses”, τίτλοι που υπόσχονται πολλά και είμαστε σίγουροι ότι θα παραδώσουν ακόμη περισσότερα. Μια πηγή πληροφοριών από το στρατόπεδο του συγκροτήματος είναι ο κιθαρίστας τους Ed’ O Brien, που τους τελευταίους μήνες κρατάει ένα είδος ημερολογίου για τα έργα και τις ημέρες της μπάντας, το οποίο μπορεί να διαβάσει κανείς επίσης στην ιστοσελίδα τους. Μέσα απ’ αυτό, μάλιστα, έκαναν πρόσφατακαι μια ζωντανή “εκπμπή” με τον Thom Yorke και τον Jonny Greenwood να επιδίδονται σε dj’ing, από το οποίο ενημερωθήκαμε για τις επιρροές τους κατά τις ηχογραφήσεις του δίσκου τους. Έτσι, ο Thom Yorke έχει μάλλον ηλεκτρονικές αναφορές εσχάτως[Squarepusher,aytechre,Schzm,Gescom], ενώ ο Jonny Greenwood εμφανίστηκε πιο παραδοσιακός [fall, Talking heads, αλλά και Louis Armstrong ή Ink Spots]. Ακούστηκαν επίσης Neil young, can και Tim Buckley. Παραδόξως, δεν παίχτηκε τίποτε από Scott Walker, ο οποίος αποτελεί το ίνδαλμα του Thom και τους κάλεσε μάλιστα να παίξουν στο φεστιβάλ meltdown, τη σύνθεση του οποίου επιμελείται φέτος. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα εισιτήρια αυτής της εμφάνισης εξαντλήθηκαν σε 40 λεπτά! Το σίγουρο είναι ότι στο νέο άλμπουμ θα συμμετέχει εικοσαμελής ορχήστρα σε τρία κομμάτια, ενώ δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε με την ίδια σιγουριά τις φήμες που θέλουν τον Thom Yorke να προσθέτει τη μοναδική φωνή του σε καινούρια τραγούδια τόσο της bjork όσο και της PJ Harvey , δύο γυναικείες παρουσίες και φωνές που έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι θαυμάζει. Όλα αυτά πάντως δεν παύουν να είναι εικασίες και φήμες, που περιμένουμε να επαληθευτούν ή να διαψευσθούν, καθώς οι ημέρες της κυκλοφορίας του νέου δίσκου πλησιάζουν και δεν αμφιβάλλω ότι για κάποιους η λειτουργία της αναπνοής γίνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και πιο δύσκολη… Σελ. 60
|
