| (Parlophone 10/00)
Το γκρουπ που φαίνεται πως στιγμάτισε την
προηγούμενη δεκαετία, επιτέλους κυκλοφορεί την
πολυαναμενόμενη τέταρτη long play δουλειά του! Λίγο
πολύ, όλοι μας έχουμε ακούσει κάποια από τα
κομμάτια, είτε στα live είτε μέσω του διαδικτύου.
Αυτό που ήταν η γενική διαπίστωση ήταν ότι το Kid A
είναι ένας δύσκολος δίσκος. Αν το OK Computer έβγαλε
τόσα πολλά
«χιτάκια» και έκανε γνωστό το γκρουπ σε ένα πολύ
πιο ευρύ κοινό, το Kid A είναι το άλμπουμ που θα
αποδείξει το κατά πόσο αυτό το κοινό τους είναι
τυφλά πιστό, ώστε να τους ακολουθεί σε κάθε τους
βήμα. Και αυτό είναι ένα βήμα, πραγματικά ηρωικό.
Ηρωικό, επειδή απαρνήθηκαν την εύκολη οδό της
επανάληψης. Εξελίχθηκαν και, όπως φαίνεται, θα
συνεχίσουν να εξελίσσονται. Το θέμα δεν είναι
όμως αυτό. Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και
λίγο τους Radiohead δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει
πως πρόκειται για ένα γκρουπ με ιδέες και
νοοτροπία που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Έτσι
λοιπόν, η προσθήκη ηλεκτρονικών στοιχείων ήταν
κάτι που έμοιαζε βέβαιο πως θα ακολουθούσε. Αυτό
από μόνο του δεν είναι κάποια τρομερή καινοτομία.
Τουλάχιστον για τα τελευταία 10 χρόνια^Ε Όμως, η
καινοτομία είναι ότι οι φίλοι μας εδώ
καταφέρνουν να εντάξουν όλα αυτά τα στοιχεία
στον ήχο τους, με ένα τρόπο που πραγματικά
εντυπωσιάζει. Η φύση της μουσικής και του ήχου
γίνεται πιο σκοτεινή, πιο soundtrack-ική. Τα κομμάτια
δεν θυμίζουν το παρελθόν, παρά μόνο, ίσως, στα
φωνητικά. Μοιάζουν να έχουν μια πιο ambient
προσέγγιση και αντίληψη του υλικού τους. Το πώς
χρησιμοποιούν τα synthies πλησιάζει τον μινιμαλισμό
και δείχνει ένα γκρουπ αποφασισμένο αν όχι να
σαγηνεύσει τον ίδιο όγκο υλικού τους. Το πώς
χρησιμοποιούν τα synthies πλησιάζει τον μινιμαλισμό
και δείχνει ένα γκρουπ αποφασισμένο αν όχι να
σαγηνεύσει τον ίδιο όγκο μάζας, σίγουρα όμως να
τον προβληματίσει και να τον υποψιάσει. Είμαι
σίγουρος πως πολλά ονόματα που γνώρισαν την
επιτυχία τα τελευταία χρόνια, όλο και κάπου θα
επηρεαστούν από μια τέτοια νοοτροπία. Επίσης, για
να επιστρέψουμε στα του δίσκου, η παραγωγή είναι
πραγματικά πανέμορφη, διακριτική πετυχαίνοντας
να τονίζει μόνο όσα σημεία είναι απαραίτητα. Τι
να πρωτοθαυμάσω; Ο ήχος, για παράδειγμα, της drums
στο ομότιτλο κομμάτι είναι πραγματικά
απίστευτος... Εδώ οι Radiohead θα σας θυμίσουν πάρα
πολύ τους Pink Floyd. Και πέρα από τον ηχητικό τομέα
υπάρχουν κι άλλα επίπεδα στα οποία μπορεί
κάποιος να διακρίνει αυτή την ομοιότητα. Λάτρεις
και αυτοί της ηχητικής και συνθετικής
περιπέτειας και αναζήτησης, αρνητές του εύκολου
ήχου, που θα φέρει και το ανάλογο χιτ. Ξέρω ότι
όλοι περιμένετε κάποια σύγκριση με το παρελθόν.
Λυπάμαι, δεν
νομίζω πως έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Οι
άνθρωποι κάνανε κάτι το εντελώς Ξέρω ότι όλοι
περιμένετε κάποια σύγκριση με το παρελθόν.
Λυπάμαι, δεν νομίζω πως έχει κάποιο ιδιαίτερο
νόημα. Οι άνθρωποι κάνανε κάτι το εντελώς
διαφορετικό σε αντίληψη και προσέγγιση. Είναι
ένας πολύ δύσκολος δίσκος. Κομμάτια όπως το
εναρκτήριο ή το Treefingers θα ενθουσιάσουν όλους
όσους ακούν με μεγάλη ευχαρίστηση Brian Eno, για
παράδειγμα. Το Kid A είναι ένας δίσκος για
εσωτερική κατανάλωση. Κλειστείτε στο δωμάτιό σας,
φτιάξτε ατμόσφαιρα και το Kid A θα το αγαπήσετε!!!
Είναι το ιδιότροπο και περήφανο παιδί της
μπάντας. Ίσως κάποια στιγμή αποφασίσουν πως
βαρέθηκαν τις ηλεκτρονικές αναζητήσεις και την
ατελείωτη ηχητική επεξεργασία. Όμως, όπως και να
έχει θα έχουν βγάλει ένα ακόμα αριστούργημα!!
Κορυφαία κομμάτια; Σίγουρα το Optimistic, το How To Disappear
Completely, το Motion Picture Soundtrack,το ... Άλλωστε δεν
υπάρχει και κανένα κομμάτι που να υστερεί!
Παναγιώτης Κονδύλης
8,5/10
|